Thursday, September 14, 2006

Miedos

Hoy voy a hablar de miedos. No de miedos irracionales o fobias, sino de nuestros miedos más profundos y desesperadamente reales. Miedos que nacen de nuestra propia rutina, nuestro propio día a día. Hoy la vida nos presenta los miedos irracionales en las pelis de terror, en las historias de miedo y otras atracciones de feria, pero por desgracia en nuestro devenir diario nos aguardan miedos mucho más hondos. Miedos que compartimos todos, o casi. Antes los miedos eran más arcaicos, más primitivos. Miedo a arder en el infierno, miedo a no llevar una vida correcta. Incluso si nos ponemos más históricos, miedo a seres mitológicos o legendarios (vampiros, hombres lobo, etc).

Los miedos de hoy son igualmente primitivos, pero más difíciles de combatir.

Verbigracia:
Miedo a perder el trabajo (un miedo que te esclaviza a obedecer, para no perder aquello que más anhelamos hoy en día, una estabilidad, una seguridad), miedo a que no nos den un crédito (por el que hemos trabajado mucho tiempo para que el banco confíe en nosotros y nos deje cuatro miserables euros), miedo a que salga algo mal en la hipoteca (ese invento del maligno, ese pozo sin fondo por el que vendemos nuestras almas), miedo a suspender exámenes y que se prolongue nuestro deambular por la universidad durante años, miedo a perder algunos amigos, el miedo que sientes al entender que has perdido a otros, el miedo que sientes al darte cuenta que te estás haciendo mayor, o maduro, y te das de bruces con la realidad adulta, miedo a que ese sueño que has tenido siempre de que al llegar a casa después de trabajar y disfrutas de tu hogar... nunca llega, y parece que a este ritmo no llegará, miedo a que tu paso por este mundo no aporte nada, miedo a fracasar, miedo a que nos falle algo en nuestra vida en pareja (por suerte, ese es el único miedo del que ahora no estoy afectado) porque tenemos una vida tan frágil que dependemos de todo ello para nuestra estabilidad emocional.

Casi prefiero lidiar con vampiros. Al menos con un crucifijo y una ristra de ajos les jodes vivos, he probado a llevar crucifijos y ajos al banco y al trabajo y no funciona igual.

Y cuál es el motivo del miedo? Los de mi generación y las generaciones cercanas no hemos vivido ninguna guerra, la mayoría no hemos vivido experiencias -demasiado- traumáticas, no somos inmigrantes en un país que nos margina, tenemos casa, tenemos una família que nos quiere, amigos, quien más quien menos un trabajo que más o menos le gusta... Quizá hubieramos necesitado algo más de sentimiento, aunque fuese amargo, en nuestra vida para valorar lo que tenemos.

6 Comments:

Blogger pi said...

A veces lo que da más miedo es enfrentarse a uno mismo ;)

Yo estoy cagada por irme.

Te dejo un enlace a una canción del canto del loco, no sé si te gusta pero la letra mola.

http://www.youtube.com/watch?v=eGfmi2zQd04

Un besazo pedorro!!

pd: me ha encantado lo q has escrito

3:18 PM  
Blogger Miguel said...

Merci x la canción, ya la tenia :-P

Piensa de todas formas que todos esos miedos los pasamos porque nos da la gana... porque hay algo más elevado que nos impulsa a superar el miedo... en tu caso... creo que hay alguien en Madrid que te va hacer tragarte el miedo, verdad?

En mi caso está mi familia, k cuenta conmigo para tirar adelante, lorea que me apoya, y mi futuro, k creo k valdrá la pena.

Hay algo que olvidé decir en el post, y es que el miedo es necesario. Es humano.

Un besote, y a ver si te veo antes de que emigres!

2:11 AM  
Blogger pi said...

Actualizamelo nnnnnnn xDDDD

Te añoro pedorro!!

petò!

2:54 PM  
Blogger Gotadaigua said...

"Pasabaporaqui" o "Fe de vida"

(si, ya lo se, no me funciona la puta tecla del acento)

Pues eso, que pasaba por aqui a ver novedades y, aunque pocas, buenas.

Pa breve yo, que no estoy inspirado.

Salut, noi! Espero que t'estigui anant tot be, tot i la por (jo estic acollonido, com deia el Màgic Andreu, per tot això que dius).
Una abraçada de l'August (del seru).

7:56 AM  
Blogger The Cosmic Girl said...

Miki y August!

El miedo lo hemos pasado bajo el poder de la margaritaMeta10! Y parece que lo vamos a superar bien.

Como dice mi primo:"El món és dels valents"!!!!

Suerte chicos y a ver si nos inspiramos todos un poco

Marta(delseru)

3:30 PM  
Blogger Gotadaigua said...

Lo siento, no he podido evitar hacer este apunte al comentario de Marta (supongo que muy tarde):

La expresión que recuerdo acerca de la valentía, seguramente propia de la "petita burgesia catalana" a la que pertenecían mis abuelos, es

"de valents, els cementiris n'estan plens"

Pero esto no debería ser más que otro reto a nuestra valentía. Por cierto, ¿Para cuándo nuevas acutalizaciones? ¡Ánimo!

Salut!

P.D.: Muy de vez en cuando me voy de la olla en
gotadaigua.blogspot.com

3:36 AM  

Post a Comment

<< Home